H ποδηλατάδα μιας Κυριακής -διαβάστε το, δεν είναι ρομαντική ιστορία

Κυριακή πρωί. Μια ομάδα 6 πιτσιρικιών ηλικίας 8 χρονών με τους πατεράδες τους και τις μικρές τους  αδελφούλες στο πίσω κάθισμα ξεκινούν με τα ποδήλατά τους να εξερευνήσουν το δάσος στην  περιοχή Αγίου Στεφάνου – λίμνης Μαραθώνα. Οι προετοιμασίες είχαν ξεκινήσει από το προηγούμενο βράδυ. Χάρτες, σακίδια, ελβετικοί σουγιάδες, όλα έτοιμα από το προηγούμενο βράδυ. Δεν πειράζει που το σάντουιτς δεν θα ήταν φρέσκο αν έμενε για ένα βράδυ στο σακίδιο. Σημασία είχε να ήταν όλα έτοιμα στις 8.00 το πρωί της Κυριακής. Οι προσδοκίες μεγάλες. Θα ακολουθούσαμε το δρόμο από τον Άγιο Στέφανο προς την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής κοντά στη λίμνη Μαραθώνα. Μετά θα κάναμε πικ νικ στο μικρό καταρράκτη μέσα στη λίμνη. 

Το τοπίο πραγματικά μαγευτικό. Ο μικρός Νικόλας, στη Φλωρεντία γεννημένος και μεγαλωμένος, το ξεστόμισε αβίαστα μόλις περάσαμε την πρώτη μεγάλη ανηφόρα και αποκαλύφθηκε μπροστά μας το δυτικό μέρος της λίμνης. Εδώ είναι σαν την Τοσκάνη. Αδιάφορο που τα Απέννινα δεν διαθέτουν λίμνες και τεχνητούς ταμιευτήρες. Ήταν τα τεράστια κυπαρίσσια, η μορφολογία του εδάφους, οι αποχρώσεις του πρασίνου που μετρούσαν  Περάσαμε την εκκλησία, κάναμε το πικ νικ μας, εξερευνήσαμε τη λίμνη και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Μια διαδρομή επίπονη για τα παιδιά, ανηφόρα χωρίς ανάσα. Ποιος όμως τα λογάριαζε αυτά! Η ανηφόρα θα μας σταματήσει; Κι όμως. Ο τρομακτικός ήχος των μηχανών μεγάλου κυβισμού μότο κρος  μας έκανε να κοντοσταθούμε.  Σε κλάσματα του δευτερολέπτου, τρεις μεγάλες μηχανές, χωρίς να μειώσουν ταχύτητα, πέρασαν στην κυριολεξία ανάμεσα μας, κατατρομάζοντας ακόμα και τους μεγάλους. Η μικρή Κατερίνα, η Λίζα, η Ροζαλία και η Μαργκό, οι πιτσιρίκες της παρέας, 5 ετών η καθεμία, ξέσπασαν σε κλάματα. Η διαδρομή που ακολούθησαν ήταν κυκλική με αποτέλεσμα να περάσουν με την ίδια ταχύτητα και με απίστευτη αδιαφορία ανάμεσά μας άλλες τρεις φορές.

Γιατί κανείς και πότε δεν λαμβάνει μέτρα για την ασφάλεια ήπιων δραστηριοτήτων σε εξοχικές και δασικές περιοχές. Μήπως μας προτιμάνε να καθόμαστε βλακωδώς στον καναπέ μας; Στην Ελλάδα η «ημέρα του ποδηλάτου» είναι κυριολεκτικά μόνο μια. Τις υπόλοιπες 364; Γιατί, αντί να απολαμβάνουμε τον περίπατό μας, πρέπει να κοιτάμε διαρκώς πάνω από τον ώμο μας μην μας πατήσει κανένα αυτοκίνητο ή μηχανάκι που ήρθε στο δάσος να «παίξει» με τις λάσπες; Ή μήπως θέλουν τα παιδιά μας να είναι καθηλωμένα μπροστά στην τηλεόραση τα πρωινά της Κυριακής;

Χ. Κουταλάκης

Προσωπικά, μου έχει συμβεί πολλές φορές. Και όλο και πιο συχνά το ακούω κι από άλλους. Τα δασικά του Αγ. Στεφάνου, ιδιαίτερα τώρα με τις βροχές, έχουν γίνει επίγειος παράδεισος για τα 4Χ4 των βορείων προαστίων και την εκτόνωση των εντουράδων. Αναρωτιέμαι μόνο, γιατί οι Δήμαρχοι του Αγ. Στεφάνου, πιστεύουν ότι προωθούν καλύτερα τη δημοτικότητά τους με το να φυτεύουν παγκάκια και να στρώνουν ασφαλτικά υλικά, αντί να φροντίσουν για έναν πιο ευχάριστο και ασφαλή περίπατο για τους πολίτες; Κι αυτό, χωρίς «αξιοποιήσεις». Χωρίς αστικές υποδομές μέσα στο δάσος. Με μια απλή σύσταση (νομότυπο δεν είναι;), για παράδειγμα, προς όλους τους επίδοξους ραλίστες ειδικών διαδρομών, ότι δηλαδή αυτός είναι δρόμος ήπιας κυκλοφορίας, δρόμος αναψυχής και περιπάτου και παρακαλούνται οι οδηγοί προτιμήσουν να εισέρχονται πεζή ή με πολύ χαμηλές ταχύτητες –δεν επιχειρώ την διατύπωση, προς θεού. Γιατί, αν τα δασικά του Aγ. Στεφάνου είναι επίγειος παράδεισος για εμπόρους γης, για επίδοξους ραλίστες 4Χ4, εντουράδες και κυνηγούς (!), οι υπόλοιποι τι θα κάνουμε;

N. Tζωρτζίδου