Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΟΓΙΑΤΙ

«… Στο γράμμα σου της περασμένης Τρίτης είπες τη λέξη Μπογιάτι. Αχ! Αφτή η λέξη που ονομάζει ένα τέτοιο τόπο. Μόλις την ακούσω έχω μπροστά στα μάτια μου, όπου κι αν είμαι όπου κι αν βρίσκουμαι, το μικρό εκείνο χωριουδάκι. Το χωριουδάκι της Αττικής γης. Το χωριουδάκι που είναι ξαπλωμένο ήσυχα και απαλά σένα κάμπο μέσα, με δασοσκέπαστους λόφους, με πλατανοσπαρμένες ρεματιές. Χωράφια ρεματιές και δάση πόσο μας είναι γνωστά, αγαπητό αδέρφι.

Δε θα υπάρχει μονοπάτι, όσο χορταριασμένο και νάναι, που δε θα περάσαμε κάποια μέρα σιγοτραγουδώντας… Σαν ξαναπεράσουμε καμιά φορά από κει, ανάμεσα από τα πεφκένια δάση, καμιά ώρα, κανένα ηλιόλουστο πρωί, πατώντας τα ίδια μονοπάτια μετρώντας τα με βήμα αντρικό, μα με καρδιά παιδιώ πάντα, θα ακούσουμε τα δέντρα να μας ψιθυρίζουνε γλυκά γλυκά ιστορίες που παλιού καιρού…» Lausanne 6-2-1922, Ανδρέας Εμπειρίκος.

Η Πολεοδομία Καπανδριτίου χορήγησε άλλη μια άδεια οικοδομής και κοπής δέντρων.

Φυσικά πάντα με τη σύμφωνη γνώμη του Δήμου Αγίου Στεφάνου.

Δεν πρόλαβαν να εξαφανίσουν τα θύματα της νύχτας! Έκοψαν ανενόχλητοι εκατοντάδες δέντρα. Άφησαν ένα για ενθύμιο του δάσους!

Ο δρόμος αυτός είχε χαραχτεί για να περνούν γαϊδουράκια! Τόσα χρόνια χωρίς κανένα έργο υποδομής…

Εδώ βλέπουμε το νέο «εμπορικό κέντρο» που κατασκευάστηκε (μόνο στη φαντασία ορισμένων) πάνω στο δρόμο, στο σταθμό των τρένων.

Στα ψηφοδέλτια των επικείμενων εκλογών συμπεριλαμβάνονται αρκετοί υποψήφιοι «ντόπιοι» που, χρόνια τώρα, συμμετέχουν ενεργά στη συνεχιζόμενη υποβάθμιση της περιοχής· δεν φρόντισαν να ισχυροποιήσουν τα νέα όρια του οικισμού αφήνοντας εκτεθειμένους εκατοντάδες μικρούς ιδιοκτήτες που έπεσαν θύματα της αδιαφορίας της πολιτείας (Αγία Παρασκευή – Άγιος Στέφανος – Άνοιξη).

Επίσης, στα ίδια ψηφοδέλτια υπάρχουν και οι «ξένοι»· Έτσι όπως αποκαλούν οι ντόπιοι όλους εμάς που ήρθαμε στον Άγιο Στέφανο και επενδύσαμε όχι μόνο τα χρήματά μας αλλά, κυρίως, την ευαισθησία και τα όνειρά μας για μια καλύτερη ζωή.